Kerkgangers beminnen de verandering niet. Om een collega te citeren: 'Je kunt alles zeggen, als je de stoelen maar niet verplaatst'. Ander voorbeeld: de tekst van het Onze Vader. Al jaren kan ik dat in 'gewone' diensten niet hardop meebidden en zeker niet achter de microfoon. Want doordat ik in een oecumenische gemeente werkte, ken ik noch de protestantse noch de katholieke tekst meer uit m'n hoofd. Jammer, want samen hardop bidden is een ritueel. Het roept gevoelens van verbondenheid op. Lezen of nadenken verknoeit dat. Er is een oecumenisch Onze Vader, maar de kerkgangers hebben het nooit geleerd. Niet alleen de bidsnelheid, maar ook de tekst van het Onze Vader is bij protestanten en katholieken verschillend (De teksten zijn elders afgedrukt). Katholieken willen niet in bekoring geleid worden, protestanten niet in verzoeking. Bekoring is voor de één aantrekkelijk en leuk, maar voor de ander een verleiding. Katholieken willen verlost worden van het kwaad, protestanten van de boze. Protestanten hechten aan 'hemelen', katholieken hebben aan één hemel genoeg. Bovendien stond de lofprijzing aan het slot niet in de oude handschriften waarop de katholieke bijbelvertaling berustte. In de NBG-vertaling staat de tekst van Mattheüs 5:13 dan ook tussen [ ] (vgl. Lucas 11). Men neemt wel aan dat het als liturgische aantekening in de marge van een handschrift terecht is gekomen en later door een afschrijver in de tekst werd opgenomen. lees verder