OECUMENISCH BIDDEN - door Jan de Jongh

Kerkgangers beminnen de verandering niet. Om een collega te citeren: 'Je kunt alles zeggen, als je de stoelen maar niet verplaatst'. Ander voorbeeld: de tekst van het Onze Vader. Al jaren kan ik dat in 'gewone' diensten niet hardop meebidden en zeker niet achter de microfoon. Want doordat ik in een oecume­nische gemeente werkte, ken ik noch de protes­tantse noch de katho­lieke tekst meer uit m'n hoofd. Jammer, want samen hardop bidden is een ritueel. Het roept gevoelens van verbondenheid op. Lezen of nadenken verknoeit dat. Er is een oecumenisch Onze Vader, maar de kerkgan­gers hebben het nooit geleerd. Niet alleen de bid­snelheid, maar ook de tekst van het Onze Vader is bij protes­tanten en katholieken ver­schillend (De teksten zijn elders afgedrukt). Katholieken willen niet in bekoring geleid worden, protestanten niet in verzoeking. Bekoring is voor de één aantrek­kelijk en leuk, maar voor de ander een verleiding. Katholieken willen verlost worden van het kwaad, protestanten van de boze. Protestanten hechten aan 'hemelen', katholieken hebben aan één hemel ge­noeg. Bovendien stond de lofprijzing aan het slot niet in de oude handschriften waarop de katholie­ke bijbelvertaling be­rustte. In de NBG-vertaling staat de tekst van Mattheüs 5:13 dan ook tussen [ ] (vgl. Lucas 11). Men neemt wel aan dat het als liturgi­sche aantekening in de marge van een hand­schrift te­recht is gekomen en later door een afschrijver in de tekst werd opgeno­men. lees verder